Net uitgerust van een heerlijke vakantie in het Zwarte Woud (echt een aanrader met kinderen!) beginnen we weer vol goede voornemens aan het nieuwe schooljaar. Die voornemens zien vooral op ons niet gek laten maken door alle drukte om ons heen en op werk. Aangezien een grote ergernis de overvolle fietsenstalling op het werk betreft (waardoor de speed pedelec niet goed en veilig geparkeerd kan worden) en je ook op het station vaak in de rij staat voordat je je fiets kunt stallen, is een logisch idee om dan maar lopend naar het station te gaan. Het is ten slotte maar 2,9 km. Goed voor jezelf: je hebt beweging en je kunt nog eens nadenken en goed voor het milieu.
Zo gezegd zo gedaan. Vandaag dus lekker lopend naar de trein gegaan. De heenweg was inderdaad fijn. Minder was dat ik er niet aan had gedacht om dan ook nette schoenen in mijn tas te stoppen, waardoor ik de hele dag ook op werk op Birkenstocks heb moeten rondlopen, maar dat mag de pret niet drukken. Ik kwam net zo snel als met de speedbike inclusief omkleedtijd aan op werk. Inderdaad geheel stressvrij, want ik kon zo het station in lopen, de trein in, trein uit en ik was er. Lekker boekje lezen in de trein. Heerlijk ontspannen.
De terugreis begon even positief, maar in de Leidse Hout kenterde dat gevoel. Het wandelen beviel prima, maar kennelijk was er voor mij een bende varkens door het bos getrokken, want werkelijk overal vond ik een spoor van blikjes, plastic zakjes, plastic dekseltjes, etc. Het was zo erg dat ik bijna de neiging kreeg om het te negeren, maar helaas kan ik dat niet. Ik zag gelijk allemaal beelden voor me van zielige egeltjes die in plastic zakken verstrikt raakten en vogeltjes die stukken plastic opeten en daarin stikken. Dat kan ik dan toch niet op mijn geweten hebben.
Dus ik raapte braaf de hele bende bij elkaar met de gedachte dat ik het wel in de eerstvolgende vuilnisbak zou deponeren. Je voelt het al aankomen: die vuilnisbak die kwam maar niet. Ik liep en liep en liep, maar het hele stuk na het verzamelen van die troep heb ik geen openbare vuilnisbak kunnen vinden. Toen ik uiteindelijk in de woonwijk terecht kwam stonden daar de kliko’s buiten en kon ik het daarin kwijt, want anders had ik er zeker nog 500 meter verder mee moeten lopen. Hoe dan ook, ik heb mijn goede daad gedaan en voelde me dus eigenlijk wel dubbel positief over mijn wandeltocht. Maar of het nu altijd zo ontspannen is om dagelijks andermans troep op te gaan ruimen weet ik nog niet… De tijd zal het leren. Morgen misschien toch een dagje speedbike, woensdag is een rustige dag op kantoor.