Ik zit weer wat onwennig achter de computer. Het is inmiddels een jaar geleden dat ik een blog heb geschreven. Niet dat er in het afgelopen jaar niets interessants is gebeurd in ons leven, integendeel. Het afgelopen jaar was echt een achtbaan. En wel zo’n achtbaan dat er van blogs schrijven helaas weinig terecht kwam.
Onze verhuizing naar het groene vakantiehuisje is voorspoedig verlopen. Er is heel veel naar de kringloopwinkel afgevoerd, alsnog heel veel opgeslagen door de verhuizer en de rest hebben we meegenomen. Bij aankomst was het vakantiepark nog in volle aanbouw, de kinderen genoten van een reusachtige zandbak met graafmachines voor de deur en een prachtig bos achter het huis. Het was een heerlijke zomer.
In september begon school weer en Quinten en Elisabeth begonnen op de nieuwe school. Wat genoten we van de prachtige fietstocht door het bos ernaartoe. Heel bijzonder. Ondertussen was ook de bouw van onze nieuwe woning gestart en verhuisde mijn vader ook naar zijn tijdelijke vakantiewoning. Diederik startte aan het behandeltraject voor zijn ziekte en ik ging weer aan het werk. Alleen bleek dat met al deze nieuwe ontwikkelingen grenzen van mijn kunnen wel bereikt waren. Dit ging ik niet lang kunnen volhouden merkte ik. Tijd dus om de zaken op een rijtje te zetten . Na veel gewik, geweeg en gepuzzel besloot ik om mijn baan op te zeggen. Ik haalde er geen energie meer uit en vond het welslagen van de bouw van onze nieuwe woning, het landen van de kinderen en het behandeltraject van Diederik belangrijker. Wat een bevrijding was dat! Hoewel het heel raar was om opeens geen antwoord meer te hebben op de vraag: ‘Wat doe jij eigenlijk voor werk?’.
Er bleek inderdaad genoeg te doen, dus ik heb me geen seconde verveeld. Diederiks behandeling was pittig voor het hele gezin, maar verliep gelukkig goed. Elisabeth had het helaas niet naar haar zin op school en is overgestapt. Nu zit ze net als Quinten op een voltijds hoogbegaafden school en gaat het gelukkig weer goed met haar. Mijn vader bleek in zijn nieuwe omgeving weer helemaal op te leven. Hij heeft zelfs een elektrische fiets gekocht, wat de nodige autokilometers scheelt. Zo zie je maar dat je nooit te oud bent om nieuwe stappen in je leven te zetten en je gewoontes aan te passen!
In juni was ons huis klaar en werd het tijd om onze groene oase in het bos te ontruimen en klaar te maken voor de vakantieverhuur. We waren er best emotioneel onder. Voor ons voelde de tijd die we daar hebben doorgebracht echt een beetje als een retraite. Heerlijk rustig in het bos, vogeltjes die fluiten, wind die ruist, regen die ritselt. En meteen vanuit je eigen achterdeur zo de prachtigste wandelingen kunnen maken, ongestoord door al te veel menselijke activiteit. Ondertussen hadden we ons huisje natuurlijk ook helemaal geoptimaliseerd en nog verder verduurzaamd met een lucht-lucht-warmtepomp en de installatie van de vloerverwarming. Vooral Matthias had het er erg naar zijn zin: in zijn kamertje kon hij alles zelf doen en het huisje en de omgeving waren voor hem heerlijk overzichtelijk.
Ook deze keer ging de verhuizing goed. Maar jeetje, de verhuizers bleven maar komen! Eerst van het vakantiehuis naar ons nieuwe huis en toen kwam ook de opslag er gelijk nog aan. Omdat de keuken er nog niet was, bleven de dozen ook maar staan. En ja, toen kwam een week later (als we al uitgepakt hadden moeten zijn…) ook mijn vader er nog bij met nog een verhuiswagen vol. Pfff, om depressief van te worden al die spullen. Dus toch maar weer op naar die kringloop.
Omdat we graag een voedselbos willen starten in onze tuin hadden we al 15 bomen, een pluktuin en een dennenbosje bij de wadi laten planten. Dat wierp wel zijn vruchten af, want de bomen en struiken hebben allemaal goed gepakt! En er was gelijk genoeg om te eten, want we konden meteen heerlijke zwarte bessen plukken en kamille drogen voor de thee. De rest van de tuin is nu nog vooral gras en een stuk wild land dat nu als insectenhotel en kleine dieren slaapplaats fungeert. Het is ongelooflijk wat een leven er is tussen planten die wij mensen als onkruid bestempelen. Onkruid bestaat dus inderdaad niet. De komende jaren willen we onze tuin volgens de principes van permacultuur verder inrichten als voedselbos. We zijn heel benieuwd hoe dat gaat uitpakken.
Inmiddels is het stof neergedaald en valt alles op zijn plek. Diederik is weer gezond en aan het werk, de kinderen zitten lekker op school en ook mijn vader is gewend aan zijn nieuwe huisje in ons huis. Het is heel bijzonder hoe natuurlijk het voelt om hem als buurman te hebben. Het was eerst even wennen, ook voor de kinderen dat ze nu zonder dat ze weg hoeven bij opa op bezoek kunnen, maar het loopt nu als vanzelf. Echt een aanrader, zowel qua ouderenzorg/kinderoppas als qua duurzaamheid. Want we zitten nu met zijn zessen op minder vierkante meters en dat ook nog eens met heel veel minder energieverbruik. Win-win dus.
De komende tijd ga ik dus weer wekelijks schrijven op dit blog over wat ons bezighoudt en wat we tegenkomen. Inspiratie genoeg. Van dynamische energiecontracten, duurzame vakanties, warmtepompen, permacultuur, zelfmaakcosmetica, recepten en wat dies meer zij. Heb je zelf een vraag of onderwerp waar je meer over zou willen weten? Stel hem vooral en we gaan voor je aan de slag! postvak@degroenefamilie.nl en op instagram @degroenefamilie.