Eveline had een hekel aan bakfietsen. Best een gruwelijke hekel zelfs. Ze vond ze groot, lomp, sloom en (meestal) in de weg fietsen Diederik daarentegen zag met de komst van een derde kind zijn kans schoon. Om ze op een duurzame manier te transporteren moest er een bakfiets komen en wel een van de meest fancy soort. Het liep ietsje anders.
Nou ja, die bakfiets is er wel gekomen, maar niet helemaal zoals hij in gedachten had. Nadat er een heel weekeinde lang was gezocht naar de meest optimale en fancy bakfiets was de keuze gevallen op een of ander Deens merk. Daarmee werd een Marktplaats zoektocht gelanceerd (want we kopen nog steeds niet nieuw als het kan).
Ondertussen was Eveline druk aan het afronden op werk in aanloop naar haar zwangerschapsverlof. Dat was nog net voordat de Corona maatregelen werden ingesteld en we dus nog naar kantoor mochten. Ze had een koffiedate met een hele aardige collega en vertelde over de bakfietsbeslommeringen. Waarop die lieve collega haar eigen afgeschreven bakfiets aanbood! Ze durfde hem niet op Marktplaats te zetten want ze vond hem te gaar, maar als we open stonden voor een renovatieproject mochten we de Babboe big uit Wassenaar komen ophalen. En zo geschiedde.
Diederik moest bij dat bericht even slikken, maar erkende dat dit wel de meest duurzame en prijsbewuste optie was. Zijn vader had enorm zin in een opknap project om de bakfiets te elektrificeren, dus er was geen enkele belemmering. Zo gezegd zo gedaan. Net voordat Eveline echt niet meer achter het stuur van de auto paste ging het naar Wassenaar. Diederik stapte moedig op de fiets met vastgeroeste remmen, defecte versnellingen en een op de laagste stand vastgeroest zadel op naar Oegstgeest. Thuis stonden liefdevol gebakken pannenkoeken op hem te wachten. En verder ging de tocht vervolgens naar zijn ouders in Sassenheim al waar zijn vader een heuse fietsenwerkplaats onder een zeiltje in de tuin had ingericht.
Win-win-win: collega erg blij van de fiets af te zijn, Diederik blij dat er een bakfiets kwam, Eveline blij dat we daar geen fortuin voor over hoefden te hebben en Diederiks ouders blij dat zijn vader tijdens de Corona periode een opknapproject had. En al na een week of 6 was het zover! Hij was geheel gerestaureerd en keurig omgebouwd naar een elektrische Babboe big. Met wat dat ding ook zonder kinderen al weegt vragen we ons echt af hoe die collega dat al die jaren heeft volgehouden. Superstoer.
Ondertussen is iedereen aan de bakfiets gewend en hebben we, zoals we eerder al schreven de auto nu bijna echt niet meer nodig. Alles binnen een straal van 20 KM doen we nu steevast op de (bak)fiets. Of dat nu kringloop, milieustraat of boomgaard is. En dat voelt heerlijk. Lekker buiten, lekker bewegen en je komt overal eigenlijk bijna net zo snel. En het allerbelangrijkste: je stoot helemaal niets uit! Je denkt nu misschien maar je moet hem toch opladen? Dat klopt en daarvoor hebben we dus zonnepanelen in een zonnepark.
Inmiddels hebben we er al zo’n 400 bakfietskilometers op zitten. En dat zijn allemaal uitjes waar we anders de auto voor hadden moeten pakken omdat Matthias nog niet op een normale fiets kan. Dat komt dus (zelfs met onze zuinige Prius) neer op een CO2 besparing van 52 KG!!! Als dat gewicht al fenomenaal lijkt, uitgedrukt in liters is het helemaal bizar, namelijk 26.000 liter! Dus 26.000 melkpakken! Oftewel meer dan een tankwagen vol. Bizar.
En het mooie (en tegelijk lelijke) is dat je dus ook met korte ritjes al heel snel heel veel kunt besparen. Zo stoot een ritje naar opa en oma in Sassenheim (13 km retour) met de auto toch al 1,7 kg CO2 uit. Doe je dat met de fiets dan scheelt dat dus al zo’n 900 melkpakken aan CO2. Als dat niet extra motiverend is…